|
|
Andere projecten: |
Gevel objecten |
Laatste zeereis |
|
|
|
Failure is succes in progress * Meer dan een jaar geleden begon de zoektocht naar de perfecte Foucault slinger. Tal van onderdelen werden bedacht, getekend en ge-3D-print. Variaties, combinaties, permutaties volgden mekaar op. Verbeten werd er verder gezocht in een uitgestrekt landschap van parameters naar een goed functionerend exemplaar. Het was in 1851 toen de Franse fysicus Jean Bernard Léon Foucault een loden bol van 28 kg aan een snaar van 67 m lang liet slingeren onder de koepel van het Panthéon in Parijs. Iedere opeenvolgende uitslag draaide het slingervlak 2,5 mm in wijzerzin. Hiermee was het bewijs geleverd van de aardrotatie. Een slinger beweegt steeds in hetzelfde vlak maar de aarde draait rond. Het lijkt voor ons, die met de aarde meedraaien, alsof de slinger steeds onder een andere hoek beweegt. Sindsdien zijn er op verschillende plaatsen ter wereld Foucault-slingers te zien. Veel universiteiten vieren dit experiment met hun eigen versie. Zo schonk de Nederlandse konigin Juliana een aangedreven slinger (1955) 22 m lang, 90 kg zwaar, voor de inkomsthal van het United Nations gebouw in New York, ontworpen door het research lab van de Philips gloeilampenfabriek samen met Gerrit Rietveld. Op Wikipedia is er een omstandige lijst te raadplegen van honderden plaatsen waar Foucault’s slingeren. Op zich lijkt het geen uitdaging: een gewicht opgehangen aan een snaar, een kind kan de was doen. Wel wordt het lastig met een korte snaar en een laag gewicht. De minste asymmetrie of spanning in het ophangpunt doet het slingervlak in een voorkeursrichting stagneren of laat de slinger elliptische bewegingen maken. Met een gewicht van 28 kg aan een snaar van 67 m lang is de imperfectie van het ophangpunt verwaarloosbaar. Lang werd gedacht dat waarheidsgetrouwe, functionerende, korte slingers niet konden worden geconstrueerd. Foucault slingers waren voorbehouden voor inkomsthallen en kathedralen. Deze tentoonstelling toont een poging om een huiskamer-Foucault-slinger te ontwerpen, kleiner dan 2 m, die vrij na te bouwen is met behulp van een 3D-printer. Succes is echter niet altijd verzekerd. Als een korte slinger naar behoren werkt, na vele uren afregelen en bijsturen, is er telkens een klein wonder geschied. De lange zoektocht leverde ondertussen een enorme verzameling aan bouwstenen van geometrische vormen. Eens afgekeurd blijft er een abstract volume over, louter ontwikkeld voor zijn functionaliteit en vrij van elke vorm van versiering. Het resultaat is een zelfgecreërde archeologische verzameling van objecten met een minimalistische schoonheid. Ik noem ze graag ”des objects retrouvés”. 
 Een paar blaadjes uit ontwerp schetsboekje *Failure is success in progress, A. Einstein. Dit weerspiegelt zijn overtuiging dat falen geen negatief resultaat is, maar eerder een noodzakelijke stap op weg naar uiteindelijk succes. Nelson Mandela sprak op dezelfde manier: “Ik verlies nooit. Ofwel win ik, ofwel leer ik bij!” Er werd, met dit onderzoek, héél wat bijgeleerd, maar nog maar weinig gewonnen! Moesten alle slingers meteen werken dan was de zoektocht vlug voorbij geweest. Tenslotte wil ik eindigen met een citaat van Confucius: ”De weg zelf is je bestemming.” 
Bouwtekening van een concentrische ophanging en Charron regeling in "OpenScad" |
