Uit het scheepslog: Les Sept îles, 14-04-2010, 48°48'4 N 003°30'5 W, logboek:3014, baro: 1027, wind: NE 6, snelheid: 5,5 knts, zeilvoering: grootzeil 2 reven genua in vlinder, Vent contre courant, zee bouwt op boot loopt snel en stabiel, de BEL150-552 ontmoet. Foto: Paul Willaert, bewerking Dan Declerck

Laatste zeereis In dienst van de wetenschap Op 13 februari 1997 werd de "Tokio Express" tijdens een zware storm getroffen door een grote golf 20 mijl buiten de kust van Engeland. Het schip maakte 60° slagzij. 62 containers gingen overboord met inbegrip van een container met 4.756.940 LEGO onderdelen. Er waren ongeveer 100 soorten objectjes, ironisch genoeg veel zeegerelateerde stukjes: duikflesjes, benen van duikertjes, octopusjes en overlevingsvlotjes!! De oversteek via de Columbusstroom duurt ongeveer 14 weken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat na die tijd een ware armada van LEGO-blokjes Miami-Florida voorbijdreef. Oceaandeskundigen zoals de Amerikaanse Curtis Ebbesmeyer maakten dankbaar gebruik van alle rommel die overboord spoelde om alle 11 grote zeestromingen in kaart te brengen. Deze stromen werden onderzocht aan de hand van drijvende computerschermen!!, Nike-schoeisel!!, en 29.000 badeendjes!! (Chinese lading uit 1992). Ieder van deze zeestromingen zijn oppervlaktestromingen. Er bestaan ook onderzeese stromen of convectiestromen door verschil in zoutgehalte en temperatuur van het zeewater. In combinatie met de heersende winden ontstaan er verschillende trajecten van drijfproducten die onze complete wereldbol bestrijken. Maar er bestaan ook stromingsluwe plekken waar veel rommel uit de zee geaccumuleerd wordt. Twee vuilnisbeltplaatsen bevinden zich ter hoogte van de evenaar in de stille oceaan en beslaan een gigantische oppervlakte ("The Great Garbage Patch"). Ze worden gevangen door subtropische cirkelstromen en bestaan uit kleine partikeltjes kunststof. Deze deeltjes vormen een enorme belasting voor het maritieme leven. Het internet staat dan ook bol met schrijnende berichten over dit fenomeen. Het is de bedoeling om een project te ontwikkelen dat bestaat uit kleine bootjes (2.3 m hoogte) die een aantal parameters digitaal doorseinen via langegolfradio. Zo kan watertemperatuur , luchttemperatuur, luchtdruk, winddruk, beweging (accelerometrie), GPS positie enz... ons een inzicht geven in zeestroming, deining, weersomstandigheden en het eventuele stilvallen of omkeren van belangrijke stromen waardoor ons klimaat drastisch zou kunnen veranderen. Duizenden van dergelijke bootjes maken is veel te duur en daarom werd er een pay-load bedacht. Er wordt plaats voorzien om je urne mee te voeren. Je kan jezelf een bootje aanschaffen. Een letterlijke uitvaart in dienst van het milieuonderzoek kan nog een wetenschappelijk staartje breien aan je werelds bestaan. Je stoffelijke resten reizen nog een ongedefinieerd aantal jaren op de machtige oceanen van deze planeet zonder enige angst voor de gevaren. De nabestaanden kunnen op het internet zien waar hun dierbaren zich bevinden. De levensduur van bootjes is minstens 10 jaar. Ze zijn bioafbreekbaar en zullen uiteindelijk oplossen in het zeewater. Het vaartuig werd ontworpen zonder scherpe randen uitstekende of uitwendige bewegende delen. De bootjes worden gestuurd door het inwendig balansgewicht te verplaatsen waardoor een helling naar bak- of stuurboord de koers beïnvloeden. De tentoonstelling bestaat uit de bouwplannen van het bootje, een aantal bootjes op ware grootte, een computersimulatie van de posities van alle gelanceerde bootjes en een aantal fotosimulaties van de bootjes op zee. Voor dit laatste aspect werd beroep gedaan op het zeil- en fotografisch werk van Paul Willaert. Paul maakte zomer 2010 een solozeiltocht van Nieuwpoort naar Porto en nam onderweg foto's van de verschillende gezichten van de zee. Dan