Mieke Teirlinck (Brugge, 1959) is een bijzonder gedreven en bedreven kunstenares. Maar ik leerde haar ook kennen en waarderen als een bescheiden mens met ontzettend veel empathie. Iemand die oprecht is begaan met de toch wel overdaad aan leed, rotzooi, onbegrip en geweld die onze samenleving vandaag lijkt te vermorzelen. Heel typerend voor de kunstenares is ook de volharding die spreekt uit al wat ze onderneemt. Niets was haar ooit te veel om het metier onder de knie te krijgen.

Het bijzondere aan haar oeuvre is hoe ze schijnbaar moeiteloos uitersten laat samenvallen. Tot een symbiose smeedt. Hoewel ze alle franje overboord gooit en altijd alleen maar de kern voor ogen houdt, kijk je enerzijds ogenschijnlijk naar sfeervolle, oogstrelende taferelen. Je ziet schoonheid! Het is pas wanneer je wat langer en met een meer indringend blik kijkt - de schone schijn voorbij - dat je ook de pijn ervaart die ze met verf vorm heeft gegeven. Vooral deze combinatie maakt haar werk zo wonderlijk.

(Johan Debruyne)